BESOGNES

Uit pure vaderlandsliefde ga ik mij straks bij de HEMA een vergiet aanschaffen.

Uit vaderlandsliefde? Och. Bij nadere overweging eigenlijk meer omdat ik een nieuw vergiet nodig heb. Dan kan ik het oude vergiet op mijn hoofd zetten. Want het lukt me nog steeds niet een aluminium hoedje te vouwen. En dat heb ik wél nodig. Mijn hoofd is bezet door gedachten die daar zijn geplaatst door Kremlin-stromannen, die me voortdurend influisteren dat de HEMA al lang en breed in het bezit is van Russische private equity funds, die de Engelse term 'private equity funds' blijven handhaven om zo incognito te blijven en hun Oost-Slavische afkomst niet te verraden.

Nu zult u wellicht denken: Huh? Maar in een vergiet zitten gaatjes en in een aluminium hoedje niet. Dan laat u langs u heen gaan dat ik in een alu-hoedje óók gaatjes zou prikken. In de praktijk is deze gedachte inderdaad overbodig, aangezien ik de kunst van het alu-hoedjevouwen niet beheers. Maar, voor alle duidelijkheid en om een zo compleet mogelijk beeld te schetsen: zonder gaatjes raakt Bluetooth verstoord. Al helemaal als straks 5G is uitgerold.

Dieper wil ik er verder niet op ingaan. Nou, vooruit, ik zal u één naam noemen. Wat? Ik noem er twee: Vladimir Poetin en Grigori Raspoetin. Wat u met de overeenkomst in de achternamen doet, laat ik aan u. Ik moet hoognodig naar de HEMA. Ik krijg net zelfs een whatsappje dat ik er al had moeten zijn.

SLOKOP

Iedere middag keek hij om een uur of vier op het corona-dashboard in welke Nederlandse gemeente het het smerigst was om rioolwater te drinken. Hij vond het een geruststellende gedachte daarvan op de hoogte te zijn. Mocht hij eens de aandrang krijgen lukraak ergens heen te reizen om rioolwater te drinken, dan was het niet de bedoeling dat hij voor een verrassing werd gesteld. Het was niet te verkiezen dat hij uitgerekend in de gemeente terecht kwam waar de consumptie het goorst uitpakte. Aangezien het geluk slechts de voorbereiden van geest trof, stelde hij zich dus eerst op de hoogte.

Altijd als hij op de corona-webzijde de smaakstand van het rioolwater controleerde, at hij boterhammen. Even zo vaak had hij op de boterhammen mayonaise en currysaus gespoten. Het mengsel had hij tot een roze symbiose gesmeerd. De symbiose vormde een bedje voor zijn knakworsten, die uit een blik van Unox kwamen. Met smaak at hij de boterhammen met knakworsten, terwijl hij gemeente voor gemeente het aantal coronadeeltjes per milliliter afvoerwater naging.

Op een zekere dag bevatte het Unox-blik niet tien, maar negen knakworsten. Hij schrok zich een pardoesheid. Het was compleet uit de hand aan het lopen met die pandemie, realiseerde hij zich. Nu werd zelfs het verkeerd aantal worsten in een Unox-blik gestopt.

Nooit zou hij nog blikken knakworsten aanschaffen. En nooit zou hij nog op het corona-dashboard nagaan in welke gemeente er het smerigst, en waar er wellicht een beetje smakelijk rioolwater voorradig was. Als het zo moest, hoefde het voor hem niet. Hij ging de digitaliteit inruilen voor de realiteit.

Voortaan zou hij de proef op de som nemen en toegerust met een voorraad rietjes naar willekeurige gemeenten reizen. Ter plaatse zou hij zich heus en waarachtig lijfelijk aan het afvoerwater laven.