HET ZONNETJE IN HUIS

Gisteren werd ik, na het plegen van de grote boodschap, geconfronteerd met een toilet dat niet meer doorspoelde. Het duurde uren voordat het spoelwater eenmaal was weggesijpeld. Nogmaals doortrekken zorgde er slechts voor dat het water weer min of meer tot aan de rand van de toiletpot kwam te staan. De grote boodschap zelf bleef drijven, hetgeen niet een appetijtelijke aanblik bood. Vanochtend wandelde ik daarom naar het centraal station om daar tegen betaling gebruik te maken van het gemak. Ze hebben er goede toiletten, op zich een aanrader. Al kom ik er liever achter dat de wc's op een centraal station deugen als ik op reis ben dan uit noodweer.

Eenmaal terug ging ik eerst aan de slag met zilver soda en schoonmaakazijn, daarna met een agressiever ontstoppingsmiddel en kokend water. Niets hielp, het enige resultaat was dat de grote boodschap steeds verder vermengde met het water. Het water kreeg daardoor telkens een meer donkerbruine kleur, wat ook al geen tot verorbering van maaltijd uitnodigend uitzicht opleverde, maar er wél op duidde dat er in mijn geval zeer waarschijnlijk geen sprake is van een afgenomen leverfunctie. In dat geval zijn uitwerpselen meestal veel lichter van kleur.

Vermoeid belde ik mijn huisbaas. Die kwam met een ouderwetse plopper aanzetten en zei dat ik daarmee moest ploppen tot het euvel verholpen zou zijn. Innerlijk verklaarde ik de huisbaas voor gek. In gedachten plopte ik al een met water, urine en grote boodschap verzadigd gezogen haarbal met een doorsnede van 20 cm in mijn eigen gezicht, waarna ikzelf, mijn have en goed én de vloer ook donkerbruin zouden zijn. Aan de andere kant begon het geëmmer me nu stevig de keel uit te hangen. Ik zag het niet zitten bij iedere achterwaartse aandrang naar het station te moeten wandelen. Dus pakte ik de plopper. Met mijn handen moest ik - er zat werkelijk niets anders op - de bruine, gemengde vloeistof in, om de plopper secuur op het gat naar de afvoer te kunnen plaatsen. Toen ik voelde dat hij in de goede positie zat, trok ik de plopper aan het houten handvat omhoog. Slechts één keer. De drab deed er geen drie seconden over om met een gorgelend geluid in de afvoer te verdwijnen.

Toen zag mijn gezicht er dus ineens zó uit. 

Kerkenpad

 

Nog meer kerken in Zoetermeer. Een burgerlijk gehoorzaam-christelijke kerk die zich deels achter het lover probeert te verstoppen. Er wordt gezegd dat het uit vrees voor oprukkend islamisme is. De Oosterkerk in de wijk Oosterheem, waar tot de God Vinex wordt gebeden. Vinex is overigens een nogal arbitraire term. Aangezien de afkorting staat voor 'Vierde nota ruimtelijke ordening extra' zou ik eerder op 'Vnroe' zijn gekomen. Zouden de namen van de goden Thor en Wodan staan voor 'Te huur open ruimte' en 'Wet over de aanvaardbare nieuwbouw' staan? vraag ik me af. Het WZC (Welzijn Zorg Complex) in Oosterheem, dat de ronduit originele naam 'Oosterpoort' heeft meegekregen, naar de hand van architect Jeanne Deckers. En het gebedshuis van het grootste geloof op deze planeet, de consumentistische kerk in Stadshart Zoetermeer met daarin onder meer de Westwaarts winkelpromenade. Over het logo boven de ingang moet nog eens worden nagedacht. 'ZOO' doet mij vermoeden dat er sprake is van een dierentuin. Iedere gelijkenis met beesten heb ik trachten te voorkomen door mensen waar mogelijk met hun rug naar de kijker toe te portretteren.

Gods wil

 

Gisteren ging ik op zoek naar de Heer, waar anders dan in Zoetermeer? De Heer was er niet, of het beliefde hem geen sjoege te geven. Wel was er de engel Moroni, met zijn bazuin. De engel wiens naamgevers ooit ofwel de letter i aan zijn naam toevoegden, ofwel de c eruit weglieten, om te verdonkeremanen hoe het er met zijn geestesgesteldheid voor staat. De "Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen", wordt het gebedshuis genoemd waarop Moroni prijkt. Laatste dagen, laatste dagen, tuttuttut. Ik vind het nogal een apocalyptische voorstellingen van zaken. Na Alfa, Bravo, Charlie en Delta moeten Echo en Foxtrot en de rest van het reutemeteut-virus nog volgen. Dan gaan we op zijn vroegst eens over laatste dagen spreken. Het leek erop dat de terreinknecht van het Feyenoord-stadion is getransfereerd naar voornoemde kerk. De laatste dagen mogen dan kennelijk aanstaande zijn, in de tuin ligt een biljartlaken.