Gisteren werd ik, na het plegen van de grote boodschap, geconfronteerd met een toilet dat niet meer doorspoelde. Het duurde uren voordat het spoelwater eenmaal was weggesijpeld. Nogmaals doortrekken zorgde er slechts voor dat het water weer min of meer tot aan de rand van de toiletpot kwam te staan. De grote boodschap zelf bleef drijven, hetgeen niet een appetijtelijke aanblik bood. Vanochtend wandelde ik daarom naar het centraal station om daar tegen betaling gebruik te maken van het gemak. Ze hebben er goede toiletten, op zich een aanrader. Al kom ik er liever achter dat de wc's op een centraal station deugen als ik op reis ben dan uit noodweer.
Eenmaal terug ging ik eerst aan de slag met zilver soda en schoonmaakazijn, daarna met een agressiever ontstoppingsmiddel en kokend water. Niets hielp, het enige resultaat was dat de grote boodschap steeds verder vermengde met het water. Het water kreeg daardoor telkens een meer donkerbruine kleur, wat ook al geen tot verorbering van maaltijd uitnodigend uitzicht opleverde, maar er wél op duidde dat er in mijn geval zeer waarschijnlijk geen sprake is van een afgenomen leverfunctie. In dat geval zijn uitwerpselen meestal veel lichter van kleur.
Vermoeid belde ik mijn huisbaas. Die kwam met een ouderwetse plopper aanzetten en zei dat ik daarmee moest ploppen tot het euvel verholpen zou zijn. Innerlijk verklaarde ik de huisbaas voor gek. In gedachten plopte ik al een met water, urine en grote boodschap verzadigd gezogen haarbal met een doorsnede van 20 cm in mijn eigen gezicht, waarna ikzelf, mijn have en goed én de vloer ook donkerbruin zouden zijn. Aan de andere kant begon het geëmmer me nu stevig de keel uit te hangen. Ik zag het niet zitten bij iedere achterwaartse aandrang naar het station te moeten wandelen. Dus pakte ik de plopper. Met mijn handen moest ik - er zat werkelijk niets anders op - de bruine, gemengde vloeistof in, om de plopper secuur op het gat naar de afvoer te kunnen plaatsen. Toen ik voelde dat hij in de goede positie zat, trok ik de plopper aan het houten handvat omhoog. Slechts één keer. De drab deed er geen drie seconden over om met een gorgelend geluid in de afvoer te verdwijnen.
Toen zag mijn gezicht er dus ineens zó uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten