Ineens tref ik op de kruising van de Rochussenstraat met de Westersingel een te vondeling gezette huurscooter van Felyx. Plompverloren en eenzaam, want zonder bestuurder, staat het vervoermiddel voor het verkeerslicht, dat inmiddels groen aangeeft. Vanzelfsprekend breekt er een glimlach door op mijn gezicht. Een scooter zonder bestuurder die exact in het midden van het fietspad staat geparkeerd terwijl het verkeerslicht doorrijden verordonneert, betekent: chaos. En wat is er meer welkom dan chaos waar je zelf noch last van hebt, noch de oorzaak van bent? Ik zou het zo snel niet weten. Wel weet ik wat de uitkomst is van chaos die mijzelf totaal onberoerd laat: leedvermaak.
Maar leedvermaak waarom? En om wie? Tot nu toe is er nog geen hysterisch terug richting scooter rennende huurder gesignaleerd. Voorbijgangers nemen de scooter slechts waar en lopen, fietsen of scooteren eromheen, hoogstens een moment signalerend dat er hier ter plaatse een scooter onhandig stil staat te staan, maar geen moment bekropen wordend door het idee dat er sprake is van een onverkwikkelijke situatie. Dus maakt ook niemand de geringste aanstalten de scooter te verplaatsen of de hulpdiensten van dit merkwaardig verkeersdelict op de hoogte te stellen.
Zelf blijf ik met mijn fikken ook van de koets. Ik betoon me niet assertiever dan mijn wandeling richting het centraal station vervolgen. Daar staat mijn fiets geparkeerd in de stalling onder het stationsplein, die een geweldig fietsenopvanghuis is. Je kunt er je tweewieler altijd kwijt. En gratis. Je moet slechts zorgen dat je hem er eens in de twee weken even weghaalt, want anders zijn de autoriteiten gemachtigd het vervoermiddel te confisqueren.
Wandelend langs de Westersingel heeft mijn gemoed echter geen enkele tijd zich bezig te houden met de lengte van het tijdsbestek die mijn stalen ros ongebruikt in de stalling heeft doorgebracht. Noch maak ik mij druk met piekeren over de materiaalsoort van mijn frame; of dat werkelijk van staal of van een andere metaalsoort is vervaardigd. Ik heb het te druk met mijn leedvermaak. Leedvermaak om de deurwaarder. De deurwaarder? Ja, de deurwaarder. Het is namelijk geen toeval dat de Felyx-scooter daar moederziel alleen stond. Dat de bestuurder plotseling met de noorderzon leek te zijn vertrokken, alsof hij in rook was opgegaan.
Op het gevaar af nu voor complottheoreticus te worden versleten zal ik u uit de doeken doen hoe de vork in de steel zit. De scooter was gehuurd door Karlsson van het Dak. Karlsson van het Dak is steeds meer aan vliegangst gaan lijden sinds het aantal drones in zijn nabijheid de spuigaten uitloopt. In Zweden bestaan er groepen dronebezitters die er eer in scheppen met hun drone zo dicht mogelijk in zijn buurt te vliegen. Er zijn zelfs geldprijzen te verdienen voor degenen die de meest close camerabeelden van Karlsson van het Dak weten te maken. Hij begon er zich als een door een Patriot onderschepte Scud-raket van te voelen. Nadat hij van schrik zijn vinger al eens open haalde aan de propeller op zijn rug – hoe hij het fysiek bijna onmogelijke voor elkaar had gekregen was hem een raadsel – besloot hij zijn heil op maaiveldniveau te zoeken. Karlsson van het Dak werd Karlsson op de Felyx-huurscooter. Zijn habitat in Zweden verruilde hij voor Rotterdam. Die stad was de laatste tijd nogal in zwang bij expats, dus daar moesten hij en zijn propeller ook hun draai kunnen vinden. Al zou hij zijn propeller ongebruikt laten zo lang hij zich per Felyx-scooter voortbewoog.
Ongeveer een kwartier voordat ik de verlaten scooter bij het verkeerslicht trof, hield Karlsson van het Dak stil bij de kruising van de Rochussenstraat en de 's Gravendijkwal. Wat was dit voor waanzin? Auto's, auto's, auto's, auto's. En hij op zijn scooter maar wachten, wachten, wachten, wachten. Hierbij vergeleken waren de drones in zijn thuisland Zweden kinderseriespel. Na een half uur had hij eindelijk groen licht gekregen. Rijdend richting Eendrachtsplein met één hand aan het stuur, lukte het hem met zijn vrije hand de propeller op zijn rug in werking te stellen. Bij het verkeerslicht naast het Parkhotel had hij in de remmen geknepen, zijn vervoermiddel op de standaard gezet en het luchtruim gekozen.
Dat het domweg achterlaten en niet terugbrengen van de Felyx-scooter de huurrekening met dertig eurocent per minuut doet stijgen en het maar afwachten is tot hoeveel de teller oploopt, zal Karlsson van het Dak een zorg zijn. Dat de scooterverhuuder hem aanmaningen verstuurt en uiteindelijk een deurwaarder inschakelt zal hem aan zijn mollige bips roesten. Après Karlsson van het Dak, le déluge. Een knappe deurwaarder die op hoogte zijn brievenbus weet te vinden en er de in langwerpige envelop gehulde tijding in naam van de Koning doorheen laat glijden. Deurwaarders werken namelijk nog meelijwekkend weinig met drones.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten