"Zullen
we een kindje op de wereld zetten?" vroeg hij enthousiast, kroop
tegen haar aan en streelde haar buik.
Verveeld draaide zij
zich van hem af. Wat was hij toch een saaie klootzak. Miljarden
mensen voor hen hadden al kindjes op de wereld gezet. Kon het nog
onorigineler? Ze greep naar haar iPad. Even een mailtje naar Elon
Musk sturen. Elon zou inmiddels de dienstregeling van SpaceX toch wel
op orde hebben? Dat was geen Nederlandse Spoorwegen-kwestie, met een
gebrek aan machinisten en kantoorpersoneel dat als conducteur aan de
slag was. Elon zou het vervoer regelen. En voor een babyruimtehelmpje
zorgen. Ze zouden een kindje op Mars zetten.
Ineens sloeg ze
haar wederhelft hard in zijn gezicht. Harder dan ze het bedoelde. Ze
schrok van zichzelf. Hij mocht dan een saaie lul-de-behanger zijn, er
school geen kwaad in hem. En ze besefte dat slechts weinigen op
planeet Strontvervelend, ook wel 'Aarde' genoemd, zich dag in dag uit
zouden kunnen schikken in haar hang naar extravagantie en
buitenissigheden. Maar de frustratie over het voorlopig fnuiken van
haar interplanetaire voortplantingsvoornemen nam nu de overhand.
De
Wifi deed het weer eens niet.
