OH JOEY, ZING EEN LIEDJE VOOR MIJ ALLEEN

 

“Pas als het achter de rug is, kom je erachter dat je een Nomen Est Omen-Erlebnis hebt gehad.” Johan Cruyff zou het gezegd kunnen hebben. Als hij daar slim genoeg voor was geweest. Dat was ie niet. Dus breng ik het zelf te berde.

Ik ben van Rotterdam naar Pijnacker gefietst. Koningsdag wordt er in evenementenzaal De Trucker luister bijgezet met een klein muziekfestival, waarop vier bands acte de présence zullen geven. Onderweg stuit ik op dit straatnaambord. Ik vind “Vrouwenrecht” een buitengewoon aparte naam voor een straat. Dus maak ik een foto van het bord.

Koning Bolle Hapsnoet viert de Koningsdag in mijn woonplaats Rotterdam. Ik had even een boodschap gedaan, ergerde me aan de drukte en was blij de stad te kunnen ontvluchten. Te meer omdat ik weer eens een optreden van Ramones tribute band “Hormones” zou kunnen bijwonen. Zij spelen Ramones-covers strak tegen de originele versies aan. Nou kunt u als bezwaar aanvoeren: waarom spelen ze covers en geen eigen werk? Het antwoord is eenvoudig: omdat Hormones een Ramones tribute band is. Een tribute band die nummers van Ramones speelt. Covers. Zo simpel ligt het. De wereld zit al vreemd genoeg in elkaar. Daar kunnen we niet ook nog eens coverbands bij gebruiken die slechts eigen werk ten gehore brengen. En een variant op Tante Leens “Oh Johnny...” - “Oh Joey, zing een liedje voor mij alleen” - zou een al te grote muzikale stijlbreuk met de overige nummers vormen. Dus die blijft achterwege.

Het grote verschil tussen Hormones en Ramones schuilt in de zang. Waar Ramones-zanger Joey Ramone bijna het gehele oeuvre dezelfde vocale monotonie liet horen, varieert Hormones-zangeres Sabrina Whatsinaname meer met haar stemgeluid, met af en toe verrassend hoge uithalen. Het zou kunnen dat ik Hormones daardoor net wat beter pruim dan Ramones, de scheppers van de originele tracks.

Als Hormones hun optreden hebben afgesloten met het nummer “Glad to see you go” besluit ik dat ik inderdaad moet gaan. Ik heb honger. Geen trek, maar honger. En ik heb er geen trek in mijn honger met bier te stillen. Aangezien ik de HALT-theorie ken, de letters staan voor de triggers die mensen kunnen verleiden naar de drank te grijpen - Hungry Angry Lonely Tired - besluit ik naar de Albert Heijn te wandelen om er beleg te kopen. Gesneden brood zit al in mijn rugzak. De meeste mensen zoeken in zo'n geval hun toevlucht in een snackbar of shoarmazaak. Maar net zo min als ik zin heb me dood te zuipen aan alcohol heb ik zin om me obesitas en een vet hart te vreten aan snacks. Dus? Volkorenbrood. Op een bankje in de Stationsstraat eet ik een paar boterhammen met bij de AH aangeschafte achterham.

Sabrina heeft me verteld dat ze fan is van de zangeres van DeFlour, Sara. Ik ken haar niet en ik ken de muziek van DeFlour niet. Omdat ik benieuwd ben en omdat ik het moe ben na een concert zonder te groeten ineens pleite te zijn - ik vind het eigenlijk zelfs onbeschoft - loop ik terug en ga De Trucker weer binnen. Ik hoor metal, niet mijn favoriete muzieksoort. DeFlour speelt metal covers. Gaandeweg het optreden blijkt dat er nummers tussen zitten die het aanhoren wel degelijk waard zijn. Soms beweeg ik zelfs mee. Al overdrijf ik die inspanning niet. Ik moet straks nog terug naar Rotterdam fietsen. Pas tegen het eind van het concert valt mijn franc. Joey Ramone was zanger van Ramones; Sabrina Whatsinaname is zangeres van Hormones. Min of meer alle metalbands hebben zangers; Sara Wierachternaamiknietken is zangeres van DeFlour. Vrouwenrecht. “Pas als je het achter de rug hebt, kom je erachter dat je een Nomen Est Omen-Erlebnis hebt gehad.”

Morgen zal ik op Google Maps én op Streetview kijken of de straatnaam nog steeds “Vrouwenrecht” is of dat de straat slechts op Koningsdag ter ere van de zangeressen van Hormones en DeFlour zo werd genoemd.