SNAPPED ANKLES - LIVE - EKKO - UTRECHT - 4-4-2025

Dat was best een poosje geleden, dat ik het Utrechtse EKKO nog eens bezocht. Tenminste, in die veronderstelling verkeerde ik. Als ik het weer eenmaal thuis nakijk, blijkt het niet eens een half jaar te zijn. De grote hoeveelheid concerten die ik bezoek, corrumpeert kennelijk het tijdsbesef. Ze doet ook de herinnering geweld. Ik lees dat ik op 14 oktober 2024 een concert van Goat Girl bezocht. De naam herken ik, ik weet ook dat ik er muziek van moet bezitten, aan het optreden heb ik geen actieve herinnering.

Daar het destijds wintertijd was, moet ik mijn weg naar de venue in het donker hebben afgelegd. Geen idee of het ook koud was. Nu is het zomertijd, loop ik in de zon en is de temperatuur twintig graden. Een pleidooi voor een opwarmende Aarde, zou je bijna beweren. Een opwarmende Aarde waarop ik nog decennia verblijf, zonder kanker in mijn lichaam en bijwerkingen van chemotherapie. Dat zou welkom zijn. Mijn voetzolen zijn pijnlijk. Eerder verdween het vierentwintig uur per etmaal zeurende gevoel na ruim een week, als ik weer chemo via infuus toegediend had gekregen; nu niet. Als ik pech heb, ben ik straks naast de bezitter van tumoren ook de eigenaar van neuropathie. Afgestorven zenuwen aan de uiteinden van de ledematen zijn dat, geloof ik. Met leuk ontwikkelde neuropathie kan je op een punaise gaan staan zonder dat je iets voelt. Misschien gloort er voor mij aan den einder nog een carrière als spijkerbedwandelaar of kan ik gevoelloos over gloeiende kolen lopen. Moet ik opletten dat ik bij dat kunstje mijn enkels niet verzwik of breek.

Kijk eens wat een geinig bruggetje ik daar maak naar de hoofdact van deze avond, Snapped Ankles. En ik was helemaal niet op zoek naar het leggen van een link met de groep. Die verscheen vanzelf, al schrijvende. Dat gebeurt nogal eens. Hoewel, 'gebeurt'? Een correct en snel functionerend associatievermogen wil helpen.

Ik denk niet dat de bandleden van Snapped Ankles mijn pleidooi voor een opwarmende Aarde een warm hart zouden toedragen, als ik het werkelijk zou menen. Hun songteksten staan bol van aanklachten tegen onrecht, klimaatzorgen, het grootkapitaal en meer onverkwikkelijkheden. Als ik bijna bij EKKO ben, zie ik dat twee bandleden worden geïnterviewd door een televisieploeg. Al antwoordend op vragen omarmen ze een boom. Boomknuffelaars, zijn die niet verschrikkelijk woke?

Ongeveer anderhalf uur later laat Snapped Ankles horen hoe je sociaal bewogen en maatschappijkritische teksten combineert met hypnotiserende muziek, die uitnodigt tot heupwiegen en voetjes van de vloer in het kwadraat. Het is dat mijn huidige conditie na drie dagen achtereen concertbezoek me parten begint te spelen, anders zou ik hun optreden van de volgende dag, in de Amsterdamse Tolhuistuin, ook bezoeken. Snapped Ankles maakt duidelijk hoe je met synthesizers en echte drums ingeblikte muziekgenres als house en dance naar de overbodigheid verwijst. Ze zijn niet de enige band die daarin slaagt. Wel een van de beste die ik ken.

L.A. SAGNE - LIVE - EKKO - UTRECHT - 4-4-2025

 

L.A. Sagne. Wat deze groep met de stad Los Angeles te maken heeft? Compleet totaal helemaal niets, voor zo ver ik heb kunnen nagaan. Of het tempo waarin de band de nummers afwerkt, zou een referentie aan dat van het leven in de Californische metropool moeten zijn. Dat lijkt me nogal vergezocht. Net zoals Los Angeles 'metropool' noemen logisch lijkt, maar in werkelijkheid vergezocht is en in feite als kut op Dirk slaat. Los Angeles is een stad met bijna vier miljoen inwoners. De agglomeratie Los Angeles County telt er net iets minder dan tien miljoen. Het metronetwerk beslaat 182 km. Dat is nog geen tachtig kilometer meer dan dat van Rotterdam en ommelanden. Het is 7,5 keer minder afstand dan dat van de metrotrajecten in New York.

Voor het schrijven van iets dat op een recensie moet lijken, heb ik alweer redelijk snel een als kut op Dirk slaande afslag genomen. Denk je iets over muziek te zullen lezen, krijg je steden vergelijkende faits divers om je oren. Ach. L&L, zal ik maar denken, hetgeen staat voor 'Leuk en Leerzaam'. Waar was ik? L.A. Sagne. Hun werk kenmerkt zich door nummers die uitblinken in beknoptheid. Vanwege het tempo waarin die worden gespeeld zou je de muzikanten nog van haastige spoed verdenken. Laat ik nu een liefhebber voor dit soort straight garage punk zijn.

De vocalen van zangeres Tara Wilts komen misschien over als vals gekrijs. Het is een hysterie die uitstekend bij de tonen van gitaar, bas en drums aansluit. Instrumenten die in handen zijn van muzikanten die een opleiding aan het conservatorium op hun curriculum hebben. De individuele vaardigheid is er aan af te horen. Het prettige is dat die instrumentale bekwaamheid nergens wordt benadrukt door van het collectief afleidende solo's. En ik vraag me af of op het conservatorium ook samenzang wordt gedoceerd. Regelmatig vallen de gitarist en bassist zangeres Tara Wilts bij met de vocalen. De timing is klasse. Of de sekserolverdeling tijdens het nummer “I'm a girl” de juiste is, vereist misschien nog een kamerdebat.

Op YouTube zie ik later een live opname van L.A. Sagne waarbij de gitarist bij dit optreden, voorafgaand aan hetzelfde nummer, “Berlin”, zijn shirt en broek uittrekt. Gekleed in slechts lederen ondergoed, dat de bilpartij onbedekt laat, zet hij zijn gitaarspel voort. Ik typ weliswaar 'lederen ondergoed', ik moet toegeven dat ik de onderzoeksjournalistieke omissie heb begaan daadwerkelijk met mijn handen na te gaan of het hier inderdaad leer betrof. Misschien is zijn uitkleedpartij een vaste gimmick, die hij tijdens elk concert, voor telkens dezelfde track ten tonele voert. Het maakt op mij een indruk van 0 die dichter bij nul ligt dan nul zelf. Ik kende de sokken van Red Hot Chili Peppers al. Ook een gevalletje van tja, wat moet ik ermee?. Echter, leidt dit soort gimmicks tot meer aandacht voor goede muziek, waardoor de uitvoerenden in staat zijn de planeet langer met meer schoonheid te verrijken, dan krijgen ze van mij een zegen van 100%, die dichter bij honderd ligt dan een percentage van honderd.

Bij de merchandisingtafel kijk ik na afloop of L.A. Sagne cd's verkoopt. Helaas. Wel een cassettebandje, maar het wordt me te veel gedoe muziek van tape te digitaliseren. Ik moet en zal muzikaal digitaal maken om die per MP3-speler via mijn hoofdtelefoon tot me te kunnen laten komen. In de openbare ruimte is muziek per koptelefoon mijn vaccin dat me immuun houdt voor het domme gelul waar mijn medemens patent op schijnt te hebben.

Thuis kijk ik of de groep het oeuvre wellicht op Bandcamp aanbiedt. Er staan inderdaad twee ep's op. Eén digitale versie duurt vijftien minuten; de ander acht. Live heb ik genoten van de korte nummers. Deze beknoptheid is me te weinig waar voor mijn geld. Ik heb me afgeleerd om als inwoner van Rotterdam op de hoofdstad te katten. Nu wordt secondcitysyndromen jegens dit grotendeels Amsterdamse ensemble verleidelijk en zou ik bijna mijn sleets geraakte bijnaam 'Verwendemensenstad' weer van stal halen. Hebben zullie bij hunnie daaro een andere munteenheid? Is een Rotterdamse euro maar € 0,50 Amsterdamse waard? Of zitten er vier keer zoveel seconden in een minuut? Laat ook maar. Op 1 augustus speelt L.A. Sagne als voorprogramma van Dead Ghosts in Rotown. Ja verdomd, in Rotterdam. Ik zie er nu al naar uit. Hopelijk hebben ze dan hun muziek op cd. Voor een faire prijs.

MASTERS OF REALITY - LIVE - DOORNROOSJE - NIJMEGEN - 3-4-2025

 

Masters of Reality is een naam waarbij ik ten gevolge van mijn anti-autoritaire opvoeding en overmaat aan zelfbewustheid direct in de contramine schiet. Masters? Wie zijn ze dan? Me mijn achtergrond en ego realiserend probeer ik een stapje terug te doen qua vooringenomenheid om tot een realistische beoordeling te kunnen komen.

Bij het vooraf beluisteren van de muziek vraag ik me af waarom ik ertoe ben overgegaan een ticket voor het concert te kopen. Dit geluid bezit niet een zweem, maar te veel zwemen van metal. Ik check of de bijeenkomst al is uitverkocht. In dat geval bied ik mijn entreebewijs via Ticketswap te koop aan. Dan bespaar ik mij de treinrit naar en uit Nijmegen.

Ondanks de melding 'De Laatste Kaarten' op de site van Doornroosje wil het concert vooraf niet uitverkocht raken. Ik besluit tóch af te reizen, hoewel ik mij door bijwerkingen van mijn chemokuur niet fit voel. Me niet fit voelen is al enige maanden niet voldoende reden meer om thuis te blijven hangen. Misselijkheid, angst om onderweg in mijn broek te schijten of werkelijke diarree zouden dat kunnen zijn.

Op Utrecht Centraal overweeg ik toch direct de trein terug naar Rotterdam te pakken. Ik heb zojuist de mededeling gekregen dat de intercity mij niet verder zal vervoeren dan naar Arnhem. Wat zullen we nou weer krijgen? In gedachten zie ik me al een meier voor overnachting in een of ander fuckhotel uitgeven, zonder een minuut concert tot me te hebben gekregen. Ik besluit na wat innerlijk overleg en getalm toch de bewuste IC te nemen. Ik zal in de Gelrese hoofdstad wel zien of en hoe ik verder kom. Onderweg kom ik er reeds achter dat ik weer eens ten prooi ben geweest aan een van mijn sterkste karaktereigenschappen: mij druk maken om niks. Deze trein mag dan niet doorrijden naar Nijmegen; binnen een uur zijn er – slechts per trein, niet eens met andersoortig ov – minstens vier alternatieven.

Ik beland dan ook redelijk kort na het begin van het voorprogramma, Pete Skipper, in de grote zaal van Doornroosje. Skipper is een minstreel, een singer-songwriter. Dat biedt me mooi de gelegenheid hem zijn ding te laten doen, opnamen maken achterwege te laten en een goede plaats op het ruime balkon te zoeken. Die vind ik al vrij snel. Toch voel ik me niet erg op mijn gemak. Ik overweeg twee 5mg valium te droppen. Het idee dat ik zal worden overvallen door sufheid en juist dáár weer bloednerveus van raak, weerhoudt me ervan.

Frontman Chris Gross, die tijdens dit concert de hele tijd vooraan op het podium op een soort kantoorstoel zit, heeft in het verleden als producer met Queens of the Stone Age gewerkt. De muziek van Masters of Reality doet er dan ook regelmatig aan denken. En aan die van Kyuss, waar frontman van QotSA, Josh Homme, voorheen in speelde en die Goss ook produceerde. Zijn verblijf op het podium, sedentair op kantoormeubilair, is hem vergeven. Hij is inmiddels 66 jaar oud.

Hoewel ik dit keer niet over een setlist beschik, weet ik, eenmaal thuis, de titels van de tracks redelijk snel te achterhalen. Als bands bekend zijn, volstaat het soms een deel van de songtekst plus de naam van de groep te googlen. De zoekmachine leidt me vervolgens naar lyricswebsite Genius. En schoon is uw kunstgebit, waarmee ik bedoel dat ik op die wijze vlug achter de namen van diverse tracks kom. Een voordeel van dit optreden is dat het volume van zanger Chris Goss verhoudingsgewijs luid klinkt ten opzichte van de instrumenten. Zo kan ik makkelijk verstaan wat er wordt gezongen. Op Youtube levert het verongelijkt commentaar over de afstelling van het geluid in Doornroosje op. Mij komt het mooi uit.

DUTCH CRIMINAL RECORD - LIVE - ROTOWN - ROTTERDAM - 2-4-2025

 

Het gitaarspel zit goed in elkaar, percussie deugt, de zangers vullen elkaar regelmatig uiterst netjes aan. Daar is weinig op aan te merken. Behalve dat de muziek van Dutch Criminal Record wat al te zeer naar mijn smaak binnen de lijntjes is gekleurd. Jongensmuziek volgens het boekje maakt dit kwintet uit Chichester, in het zuiden van Engeland. Vandaar waarschijnlijk dat er zich nogal wat jonge vrouwen – of zijn het werkelijk nog meisjes? – direct voor het podium tussen het publiek bevinden. Publiek dat op deze woensdagavond niet in groten getale is komen opdraven. Ik schat dat hoogstens een derde van de hoeveelheid toehoorders die voor een uitverkocht Rotown zouden hebben gezorgd zich nu daadwerkelijk in het etablissement bevindt.

Desalniettemin kwijt Dutch Criminal Record zich gedisciplineerd van zijn taak, zonder de indruk te wekken routinematig over te komen. Professionaliteit zou daaraan ten grondslag kunnen liggen. Dat de band professioneel is, hoeft geen verbazing te wekken. Hun eerste werk dateert van 2014, dus ze hebben ruim een decennium de tijd gehad zich het metier eigen te maken en ze zullen inmiddels niet meer schrikken van een zaal die wat minder is gevuld. Hun eerste album, Novium (een afgeleide van de Latijnse naam van Chichester, Noviomagus Reginorum), dateert overigens pas van zeer onlangs, in 2025. Een groot deel van de nummers die ze deze avond ten gehore brengen is afkomstig van deze langspeler.

Allemaal leuk en aardig. De vijf muzikanten brengen naar mijn zin werkelijk té veel liederen waarin de mannen met hoge stem zingen. Ik kan daar slecht tegen. Zou ik er behoefte aan hebben dan zou ik thuis via YouTube het oeuvre van de Wiener Sángerknaben afspelen. Zoals vrouwen zich verre moeten houden van het spelen van de edele voetbalsport – eigenlijk begrijp ik al niet wat ze bij die bezigheid in een stadion te zoeken hebben – moeten mannen zich bij alles wat naar rock riekt beperken tot de masculiene, minstens enigszins of, liever nog, echt zware stem. 'Zet in die bas,' luidt de vocalen aangaande mijn motto. Hoewel de bas niet tot een zeker metalgehalte verlaagd hoeft te worden.

De beste nummers van dit concert zijn “Painted Gold” en “Outside”, die weliswaar nog vele, softe kenmerken van Britpop hebben, maar prima te verteren zijn. Het zijn de eerste van hun tracks die op Bandcamp zijn terug te vinden, daterend uit 2014. De zang is bijna nergens aangezet of verkrampt. Slechts in “Painted in Gold” is heel even een eunuchesk 'whoohoohoo' te horen. De klanken van de beide liedjes zijn wat rauwer dan op later werk. De uitvoering, vooral die van 'Outside', heeft een aangenaam snel tempo. Een toekomstige terugkeer naar dit geluid zou ik een welkome stap richting mijn smaak vinden.

IN DIER VOEGE

Het moet eens klaar zijn met al die kunst op muren in de openbare ruimte. Vooral op buitenmuren. Die kunst neemt het uitzicht op de voegen tussen de bakstenen weg. Bovendien gaan onze kinderen van al die kunst op buitenmuren denken dat ze later ook hun geld als kunstenaar kunnen verdienen. Ja, dat zou lekker worden. Gesubsidieerd van onze belastingcenten, waarvoor we altijd krom hebben moeten liggen. Altijd hard voor hebben moeten knokken. Nou heb ik verder geen kinderen. Van de 1714 kwartieren die ik heb gewerkt, waren er minstens drie kwartier hard en de rest volgens 'rustig aan, dan breekt het lijntje niet'. Om het overzicht te behouden; niet om me er met een Jantje van Leiden vanaf te maken. En de toekomst interesseert me sowieso geen ene reet. Wie dan leeft, die dan zorgt. Of op zijn nest blijft liggen.

Het gaat mij erom het beeld te schetsen van het belang van onbelemmerd zicht op voegen tussen bakstenen. Zowel stootvoegen als lintvoegen, daar maak ik geen onderscheid in. Er wordt geen soort voeg met meer of minder coulance behandeld. Gelijke monniken, gelijke kappen. Strengperssteen of handvormsteen, maakt niet uit. Waalformaat, Vechtformaat, Oldenburger, Utrechts plat of Friese mop, het is me om het even. In wildverband gemetseld? In halfsteensverband? Kropholler-verband of kettingverband? Zoek het maar uit; we leven in een vrij land.

Maar: stop de terreur en weer kunst van de buitenmuren. Genoeg is genoeg en overdaad. Vrij zicht op de voeg!

DE PATHÉ WORDT GOEDKOOP BETAALD

 

Bij het scheiden van de markt heb ik op vertoning van mijn Rotterdam-pas dan tenminste mijn gratis bezoeken aan bioscopen nog alle gehonoreerd weten te krijgen. Op 1 maart begint het nieuwe Rotterdam-pasjaar, dus ik moest voort maken. Daarnaast ben ik morgen weer aan de beurt voor mijn chemo- en immunoinfuusbehandeling in Ziekenhuis IJsselland. Erna verkeer ik zeer waarschijnlijk weer een week in het ongerede en ben ik nauwelijks in staat tot het volvoeren van activiteiten buitenshuis.

Zaterdag was ik al naar Babygirl in Pathé aan het Schouwburgplein geweest; vanavond was het de beurt aan Pathé te Schiedam. Daar draaide Straatcoaches vs Aliens. Ik was nog nooit in de Schiedamse vestiging geweest. De omvang van het complex verbaasde me: groot. De hoeveelheid trappen lopen naar de ingang zal niet op iedereen publieksvriendelijk overkomen. Ik vind de stevig verhoogde entreepartij aantrekkelijk. En een pluim voor de zitruimte, zowel in de vestiging aan het Rotterdamse Schouwburgplein als in die te Schiedam is die prima. Waarmee ik niet wil zeggen dat het in Kino, Cinerama en LantarenVenster matig verzorgd is. In deze twee Pathés is het zitcomfort twee fracties beter verzorgd.

Babygirl bezocht ik n.a.v. de publiciteitshausse die ik tot me had gekregen. Het script vond ik niet buitengewoon sterk. Gelukkig ook niet zo matig en eendimensionaal als met de hoofdrol, die de tegenstelling vrouwelijke CEO is in haar werk directief en privé een kinky onderdanig brok volgzaamheid, op de loer ligt. De kwaliteiten van de acteurs Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonia Banderas én de puike cameravoering dragen de film en weten het aanschouwen niet als corvee te doen overkomen. Groot bezwaar: humorloos.

Met de humor in Straatcoaches vs Aliens zit het goed. Politieagenten die zo nodig moeten tonen dat hun werk de real deal is in vergelijking met dat van straatcoaches en daar natuurlijk nauwelijks in slagen. (Wat is irl het verschil tussen een straatcoach en een BOA, eigenlijk?) En twee straatcoaches die - met behulp van andere personages - uiteindelijk de heldenrol zullen vervullen. Het absurdisme en de daarin wel degelijk verpakte serieuze maatschappelijke kritiek, die misschien geloofwaardige horror in de weg zouden kunnen staan, stoorden mij nergens. Hoogstens had het einde minder 'en ze leefden nog lang en gelukkig' kunnen zijn. Knap is wel dat het verhaal een paar maal goed richting het tegendeel lijkt aan te sturen. Ik vraag me af of ik een onbevredigender einde bevredigender zou hebben gevonden.

Een lovende recensie in de Volkskrant had me doen besluiten Straatcoaches vs Aliens te bezoeken. Dit dagblad beloonde de film met een waardering van vier van de vijf mogelijke sterren. In eerste instantie was ik dan ook verbaasd dat de honorering op International Movie Data Base slechts een 5,8 was. Misschien vindt dat zijn oorzaak in het erg Nederlands zijn van de film. Een buitenlandse beoordelaar die de typisch Nederlandse referenties mist én de film vooral uit horroroogpunt aanschouwt, zal met zijn meritescijfer onder de 6 blijven.

DEN HAAG, WE WINNEN WEER VANDAAG

Toen zij nog koningin was, klaagde Beatrix regelmatig dat de Gouden Koets te weinig de uitstraling van een independent venue had. Het gebrek aan moshpits en stagedivers overtuigde haar daarvan. Het was haar zoon Wim Lex die Bea er altijd van heeft weten te weerhouden op Prinsjesdag aan crowdsurfing te doen. W.L. had een uitstekend ontwikkeld gevoel voor decorum.

Er was meer wat niet deugde in de hofstad. De Ridderzaal was het ook niet, volgens Queen B. "Te gewoontjes, middle of the road, zó ontzettend Binnenhof, wal-ge-lijk!!" stond er op een door haar geschreven briefje, dat zij ooit ongezien bij een niets vermoedende, willekeurige lakei in diens zak had weten te foefelen.

En ADO moest gewoon weer in het Zuiderpark gaan voetballen. Het Zuiderpark, met staanplaatsen op Midden-Noord. Want zittend voetbalwedstrijden bekijken was een nieuwerwetse mietjesaangelegenheid.

Wat altijd geheim is gebleven is dat Beatrix één maal hardhandig is gearresteerd. Haar gemaal Claus kon haar gezang in de gangen van Huis ten Bosch niet langer verdragen. Nadat hij haar ettelijke malen had verzocht het 'Den Haag, we winnen weer vandaag' te neuriën en Bea - met toegenomen volume - hooghartig bleef zingen, had hij de sterke arm verwittigd met de mededeling dat er een gekkin tot in het paleis was doorgedrongen.

KOEKJES VAN EIGEN DEEG

Gedroomd dat duizenden drones confetti met daarop track&trace-codes over mij uitstrooiden, ik ze alle invoerde op de webzijde van de leverancier en dat ik de bestelling nooit zou ontvangen.

Ik beschouwde het als een teken van hogerhand dat ik eierkoeken in huis moest halen. Pas na het ontwaken trok ik die conclusie. Waarom pas na het ontwaken? Omdat het in mijn dromen nooit voorkomt dat ik iets moet. Ik zou door Sigmund Freud, als hij werkelijk verstand van droomduiding zou hebben gehad, een gebiedendewijsloze dromer zijn genoemd.

Maar om niet geheel van het padje te raken en de vertelling enigszins in de richting van logica te duwen...waar was ik? Eierkoeken moest ik hebben. Dus mij aangekleed en de deur uitgegaan teneinde eierkoeken te bekomen. Daar standvastigheid mij ten enenmale ontbreekt, was het plan om eierkoeken te halen al voor het bereiken van het zebrapad veranderd in een niet te stuiten lust om mij Nobo Spritsen aan te schaffen en het niet bij aanschaf te laten, maar tevens tot verorbering over te gaan, onderwijl bedenkend hoe ik mijn acties en overwegingen zonder oeverloos gebruik van archaismen aan het papier - in werkelijkheid natuurlijk het beeldscherm van mijn computer - zou toevertrouwen.

Ja, dat was nog een hele opgave. Een uitdaging, volgens de 145 in een gros-schrijfwijzer.

 

LANGS DE SCHELDE (recensie)

 

Met mijn fietstochten van afgelopen jaar heb ik een behoorlijke mate van rivierenfetisj opgelopen. Ik vind het te gek om op die manier de Nederlandse delta te leren kennen. Dat was kennis die ik al bovengemiddeld had, maar wat betreft ritten langs rivieren heeft zich een niet te bevredigen graaimentaliteit van me meester gemaakt. Ik wil meer, meer, meer. Eerder had ik de gewoonte slechts tochten te maken die niet verder reikten dan afstanden die ik op op de terugweg ook pedalerend kon volvoeren. Later fietste ik zo ver mogelijk en zette rijwiel en mijzelf op een trein terug, Rotterdamwaarts.

Vrij uitgebreide fysieke kennis met rivieren maakte ik al eerder. Ik voer twee weken als stagiair met een binnenvaartschip en ervoer zo, vanaf het water, de Nieuwe en de Oude Maas, Beneden Merwede, Boven Merwede, Waal, Rijn en - de mooiste - Moezel. Daarvoor leerde ik al de uitloper van de Schelde, de Westerschelde, behoorlijk breed kennen. Als geluids- en cameraman werkte ik diverse keren in opdracht van Rijkswaterstaat op schepen en pontons, vanaf waar men zich bezig hield met de uitdieping van deze zeearm. Ik was dan ook verheugd toen ik vernam dat de publieke omroep de serie 'Langs de Schelde' zou uitzenden. De Westerschelde kende ik al goed; stroomopwaartser ben ik er vele malen minder goed thuis. Dit zou leuk en leerzaam worden.

Toen ik las dat Huub Stapel de presentatie van de documentairereeks zou verzorgen, slonk mijn enthousiasme. Ik vreesde dat dit wederom op een openbaring van een ziekteverschijnsel van deze tijd zou uitdraaien. Uit kijkcijfergerichtheid moet er een BN'er als talking head aan het programma worden toegevoegd.

Vandaag keek ik de eerste twee afleveringen. Werd mijn vrees bevestigd? Ja. Huub Stapel presenteert redelijk vaardig en interviewt in voldoende Frans niet onaardig. (Hoewel 'ta grand-père' het insluipen van dementie doet vermoeden. Of zou de vertaling van de Franse mannelijke en vrouwelijke versie van het bezittelijk voornaamwoord hem werkelijk onbekend zijn?)

Hét grote manco van dit soort programma's: vanwege de bekendheid van de presentator wordt die overvloedig in beeld gebracht. Ik zit niet te wachten op wat je met gevoel voor overdrijving een 'tsunami aan presentatorclose-ups' kunt noemen. Een onzichtbare commentator had ruimte gelaten voor veel meer informerend en zo niet, dan minstens esthetisch te rechtvaardigen beeldmateriaal. De irritatie is niet voldoende reden om de overige afleveringen van 'Langs de Schelde' de overige afleveringen te laten. Daarvoor resteert er naast de ergernis te veel mooi beeld en te veel ter zake dienende, mij nog onbekende informatie. Die feitelijkheden hoeven niet te worden voorzien van kreupelhoutpoëtische zinnen als: “De vooruitgang is onstuitbaar, zal de Schelde denken.”

Daarnaast is de balans in de relevantie tussen bewandelde zijpaden te vaak zoek. Een uit de lucht gegrepen faits divers-scène van Stapel die de wals danst met een 83-jarige vrouw die al zeer lang op dezelfde plaats nabij het water leeft, wordt afgewisseld met een zeer zinnig en informatief interview over een architectonisch verrassende en op een kasteel gelijkende, in onbruik geraakte kalksteenfabriek.

Zo zeer alle kanten op meanderen, zou een zichzelf serieus nemende rivier nooit overkomen, zal de Schelde denken.

PINNEN (Pastiche op 'Binnen' van Marco Borsato)

                                                      Ik open mijn ogen

De telefoon

De huisbaas chagrijnig

Man zeik niet zo en doe toch gewoon

En ik vraag me af of hij ze wel op een rijtje heeft

Als ik op tijd betaal dan vindt ie alles fijn

Ik kan maar één reden bedenken

Het moet dus toch mijn huurschuld zijn.

Ik wil pinnen

Al mijn poen is zwart

En bovendien ook op, dus pinnen.

Pinnen zonder grens en opnamelimieten, pinnen

Pinnen zonder schroom voor kredietregistratie.

Ik wil pinnen.

Pinnen!

Ik vrees dat hij me binnenkort op mijn bek slaat

Maar zonder iets te zeggen (of iets te overleggen)

Gooit hij mijn huisraad zo op straat

Ziet hij dan niet dat ik aan gaten aan mijn vingers lijd?

Huurders hebben hoogstens één gat in hun hand

Dit is mijn laatste Straatkrant

ik ben voor Albert Heijn beland.

Kon ik maar pinnen

pinnen tot ik nergens toe

in staat was

pinnen.

Pinnen tot de giromaat er groen van uitslaat,

pinnen

Tot je bij dat apparaat alleen klein geld kunt winnen.

ik raak buiten

zinnen.

En als ik weer naar de hoeren ga

na een uur en een half

al weer buiten sta

vraag ik me af: was die

temeier het nou waard?

In mijn zakken munt noch kop, mijn uitkering

in één keer op, achter het volgend

raam een nieuwe vlam

die mij vertelt dat het ook met Tikkie kan...

Maar ik wil pinnen,

Tikkie dat is klote, Tikkie dat is kut,

ik wil pinnen

Moet ik ook nog aan een creditcard beginnen?

Zonder lot de Staatsloterij winnen?

Ik wil pinnen, pinnen!

heejiejeeeeeeeeeee heeeeeeeeeeeeejjieeejeeeeeeeeee
heejiejieheeeeeeeeeeeeeeeeeejieheeeeeeeeeeeeeeeee

Pinnen met mijn bankpas, pinnen raakt mijn ziel

Viercijferige code, best wel infantiel

Pinnend raak ik op stoom

Als in mijn fantasie, als in een droom, fijn.

Zonder pinautomaten lijd ik aan fantoompijn.

Ik raak van de kaaaaaart

heejiejeeeeeeeeeeeeeeeee

Ik wil pinnen

heejiejeeeeeeeeeeeeeeeee

Ik wil pinnen

Buiten zinnen

ING beminnen.

Hejieeeeeee heee!

MIEN MET COVID NEGENTIEN (Pastiche op 'Achter de rhododendron' van Tol Hansse)

Niets ging boven properheid

Ze waste haar handen kapot

Ze was een erg schone meid

Toch voelde ze zich ziek en rot.

Haar oksel zat net iets te hoog

Ze nieste in haar elleboog

Dat leek niet geciviliseerd

Toch had ze 't uit de krant geleerd.

Mien zat in haar nachtjapon

Te hoesten, zij had omikron.

Vandaar dat zij een list verzon

Zodat zij toch de hort op kon.

Slikt Mien Ivermectien misschien?

Mien wat slik je, hoehoe Mien?

Mien staarde naar de horizon,

En nam nog een lachgasballon.

De deur uit tegen elke prijs

Wat fraude dat kon weinig kwaad

Ze regelde een testbewijs

Want wilde rustig over straat.

Quarantaine dat was niks voor haar

Ze was er toch geen kluizenaar?

Twijfelend en in dubio

Bleef ze toch maar in haar studio.

Mien, zij had dus omikron.

Haar kuchje was niet echt bon ton

Ze ging zowat uit haar plafond

Omdat zij niet de hort op kon,

Wellicht hielp dit Mien misschien

Zelftests ze nam er tien

Omdat zij nooit eens rustig kon

Een plaat voor haar kop van beton.

Maar Mien hervond zichzelf al snel

Veroverde een rijke vent.

Naar zijn geld luisterde ze wel

Dus zeer gauw was ze ingeënt.

Haar pech echter de naald was vuil

Op haar bovenarm een grote buil

Ze vreesde en ze voelde reeds,

Geen omikron, nu had ze AIDS.

Mien dronk uit een zakflacon

Chartreuse tot ze niet meer kon

De prikker was nu haar demon

Tribunaal-vuurpeloton.

Heeft u haar soms gezien misschien?

Mien heeft geen Covid negentien.

Maar haar vent vindt haar niet meer lief

Want Mien is seropositief.

Mien is seropositief

Wat zegt u daarvan? Alstublieft.

Ze zuipt en snuift als Willem Kieft.

De goegemeente is ontriefd.

Nauwelijks levend, driekwart dood.

Slijt Mien haar dagen in de goot.

Eigenlijk is het getikt.

Dat Mien nog geen AIDS-remmers slikt.

https://www.youtube.com/watch?v=ZJ6K1hJ8oSc

 

ACHTER DE GERANIUMS (Pastiche op 'Achter de rhododendron' van Tol Hansse)

https://www.youtube.com/watch?v=ZJ6K1hJ8oSc

Van niets raakte zij al in shock

Streek iemand haar over haar wang

Het liefst had zij hem dan geblockt

Nu kroop zij achter het behang.

Een Facebook-duim dat ging nog net

Al was dat ook niet je van het

Een hartje werd haar echt te veel

Voelde zij zich in haar kruis gestreeld.

Mien zat in haar nachtjapon

Achter de rhododendron

Slikte zes strips oxycodon

Zomaar weg, zonder pardon.

Was dat niet wat te veel misschien?

Ach, zes strips waren er geen tien

Mien dacht dat ze het best aan kon

Driehonderd mg. oxycodon.

Overmoedig ging ze naar de kroeg

Doorbreken zou zij daar haar sleur

Want juist nu had ze niet genoeg

aan oxy, ze was in mineur.

Omdat ze zin had in plezier

Dronk ze daar vier glazen bier

Toch raakte ze niet in haar sas,

Omdat de slijter veel goedkoper was.

Mien lag in haar nachtjapon

Knetterstoned, oxycodon

Ze wist nooit waaraan zij begon

Of iets nou wel of juist niet kon.

Heeft u haar iets gedeald misschien?

Doodzonde, ze was net clean

Nu lag ze in haar nachtjapon

Dronk strohrum uit een zakflacon.

Ze moest naar huis, dat wist ze best

Ze wilde dat ze lopen kon

Vergeefs, dat had ze al getest

Stond op en viel gelijk weer om.

Ze tastte naar haar telefoon

Een taxi bellen moest gewoon

Geen nummers, slechts emoticons

Achter de rhododendrons.

In nachtjapon lag Mien geveld

Had toch nog 112 gebeld

De ambulance was er snel

Intensive care dat moest nu wel.

Na een dag of drie was Mien ter been

En zond het ziekenhuis haar heen

Nooit meer oxy, maar slechts valium

Achter de geraniums.

Mien slikte nog slechts valium

Achter de geraniums.

Was wel wat minder in haar hum

Achter de geraniums.