IN DIER VOEGE

Het moet eens klaar zijn met al die kunst op muren in de openbare ruimte. Vooral op buitenmuren. Die kunst neemt het uitzicht op de voegen tussen de bakstenen weg. Bovendien gaan onze kinderen van al die kunst op buitenmuren denken dat ze later ook hun geld als kunstenaar kunnen verdienen. Ja, dat zou lekker worden. Gesubsidieerd van onze belastingcenten, waarvoor we altijd krom hebben moeten liggen. Altijd hard voor hebben moeten knokken. Nou heb ik verder geen kinderen. Van de 1714 kwartieren die ik heb gewerkt, waren er minstens drie kwartier hard en de rest volgens 'rustig aan, dan breekt het lijntje niet'. Om het overzicht te behouden; niet om me er met een Jantje van Leiden vanaf te maken. En de toekomst interesseert me sowieso geen ene reet. Wie dan leeft, die dan zorgt. Of op zijn nest blijft liggen.

Het gaat mij erom het beeld te schetsen van het belang van onbelemmerd zicht op voegen tussen bakstenen. Zowel stootvoegen als lintvoegen, daar maak ik geen onderscheid in. Er wordt geen soort voeg met meer of minder coulance behandeld. Gelijke monniken, gelijke kappen. Strengperssteen of handvormsteen, maakt niet uit. Waalformaat, Vechtformaat, Oldenburger, Utrechts plat of Friese mop, het is me om het even. In wildverband gemetseld? In halfsteensverband? Kropholler-verband of kettingverband? Zoek het maar uit; we leven in een vrij land.

Maar: stop de terreur en weer kunst van de buitenmuren. Genoeg is genoeg en overdaad. Vrij zicht op de voeg!

DE PATHÉ WORDT GOEDKOOP BETAALD

 

Bij het scheiden van de markt heb ik op vertoning van mijn Rotterdam-pas dan tenminste mijn gratis bezoeken aan bioscopen nog alle gehonoreerd weten te krijgen. Op 1 maart begint het nieuwe Rotterdam-pasjaar, dus ik moest voort maken. Daarnaast ben ik morgen weer aan de beurt voor mijn chemo- en immunoinfuusbehandeling in Ziekenhuis IJsselland. Erna verkeer ik zeer waarschijnlijk weer een week in het ongerede en ben ik nauwelijks in staat tot het volvoeren van activiteiten buitenshuis.

Zaterdag was ik al naar Babygirl in Pathé aan het Schouwburgplein geweest; vanavond was het de beurt aan Pathé te Schiedam. Daar draaide Straatcoaches vs Aliens. Ik was nog nooit in de Schiedamse vestiging geweest. De omvang van het complex verbaasde me: groot. De hoeveelheid trappen lopen naar de ingang zal niet op iedereen publieksvriendelijk overkomen. Ik vind de stevig verhoogde entreepartij aantrekkelijk. En een pluim voor de zitruimte, zowel in de vestiging aan het Rotterdamse Schouwburgplein als in die te Schiedam is die prima. Waarmee ik niet wil zeggen dat het in Kino, Cinerama en LantarenVenster matig verzorgd is. In deze twee Pathés is het zitcomfort twee fracties beter verzorgd.

Babygirl bezocht ik n.a.v. de publiciteitshausse die ik tot me had gekregen. Het script vond ik niet buitengewoon sterk. Gelukkig ook niet zo matig en eendimensionaal als met de hoofdrol, die de tegenstelling vrouwelijke CEO is in haar werk directief en privé een kinky onderdanig brok volgzaamheid, op de loer ligt. De kwaliteiten van de acteurs Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonia Banderas én de puike cameravoering dragen de film en weten het aanschouwen niet als corvee te doen overkomen. Groot bezwaar: humorloos.

Met de humor in Straatcoaches vs Aliens zit het goed. Politieagenten die zo nodig moeten tonen dat hun werk de real deal is in vergelijking met dat van straatcoaches en daar natuurlijk nauwelijks in slagen. (Wat is irl het verschil tussen een straatcoach en een BOA, eigenlijk?) En twee straatcoaches die - met behulp van andere personages - uiteindelijk de heldenrol zullen vervullen. Het absurdisme en de daarin wel degelijk verpakte serieuze maatschappelijke kritiek, die misschien geloofwaardige horror in de weg zouden kunnen staan, stoorden mij nergens. Hoogstens had het einde minder 'en ze leefden nog lang en gelukkig' kunnen zijn. Knap is wel dat het verhaal een paar maal goed richting het tegendeel lijkt aan te sturen. Ik vraag me af of ik een onbevredigender einde bevredigender zou hebben gevonden.

Een lovende recensie in de Volkskrant had me doen besluiten Straatcoaches vs Aliens te bezoeken. Dit dagblad beloonde de film met een waardering van vier van de vijf mogelijke sterren. In eerste instantie was ik dan ook verbaasd dat de honorering op International Movie Data Base slechts een 5,8 was. Misschien vindt dat zijn oorzaak in het erg Nederlands zijn van de film. Een buitenlandse beoordelaar die de typisch Nederlandse referenties mist én de film vooral uit horroroogpunt aanschouwt, zal met zijn meritescijfer onder de 6 blijven.

DEN HAAG, WE WINNEN WEER VANDAAG

Toen zij nog koningin was, klaagde Beatrix regelmatig dat de Gouden Koets te weinig de uitstraling van een independent venue had. Het gebrek aan moshpits en stagedivers overtuigde haar daarvan. Het was haar zoon Wim Lex die Bea er altijd van heeft weten te weerhouden op Prinsjesdag aan crowdsurfing te doen. W.L. had een uitstekend ontwikkeld gevoel voor decorum.

Er was meer wat niet deugde in de hofstad. De Ridderzaal was het ook niet, volgens Queen B. "Te gewoontjes, middle of the road, zó ontzettend Binnenhof, wal-ge-lijk!!" stond er op een door haar geschreven briefje, dat zij ooit ongezien bij een niets vermoedende, willekeurige lakei in diens zak had weten te foefelen.

En ADO moest gewoon weer in het Zuiderpark gaan voetballen. Het Zuiderpark, met staanplaatsen op Midden-Noord. Want zittend voetbalwedstrijden bekijken was een nieuwerwetse mietjesaangelegenheid.

Wat altijd geheim is gebleven is dat Beatrix één maal hardhandig is gearresteerd. Haar gemaal Claus kon haar gezang in de gangen van Huis ten Bosch niet langer verdragen. Nadat hij haar ettelijke malen had verzocht het 'Den Haag, we winnen weer vandaag' te neuriën en Bea - met toegenomen volume - hooghartig bleef zingen, had hij de sterke arm verwittigd met de mededeling dat er een gekkin tot in het paleis was doorgedrongen.