Bij het scheiden van de markt heb ik op vertoning van mijn Rotterdam-pas dan tenminste mijn gratis bezoeken aan bioscopen nog alle gehonoreerd weten te krijgen. Op 1 maart begint het nieuwe Rotterdam-pasjaar, dus ik moest voort maken. Daarnaast ben ik morgen weer aan de beurt voor mijn chemo- en immunoinfuusbehandeling in Ziekenhuis IJsselland. Erna verkeer ik zeer waarschijnlijk weer een week in het ongerede en ben ik nauwelijks in staat tot het volvoeren van activiteiten buitenshuis.
Zaterdag was ik al naar Babygirl in Pathé aan het Schouwburgplein geweest; vanavond was het de beurt aan Pathé te Schiedam. Daar draaide Straatcoaches vs Aliens. Ik was nog nooit in de Schiedamse vestiging geweest. De omvang van het complex verbaasde me: groot. De hoeveelheid trappen lopen naar de ingang zal niet op iedereen publieksvriendelijk overkomen. Ik vind de stevig verhoogde entreepartij aantrekkelijk. En een pluim voor de zitruimte, zowel in de vestiging aan het Rotterdamse Schouwburgplein als in die te Schiedam is die prima. Waarmee ik niet wil zeggen dat het in Kino, Cinerama en LantarenVenster matig verzorgd is. In deze twee Pathés is het zitcomfort twee fracties beter verzorgd.
Babygirl bezocht ik n.a.v. de publiciteitshausse die ik tot me had gekregen. Het script vond ik niet buitengewoon sterk. Gelukkig ook niet zo matig en eendimensionaal als met de hoofdrol, die de tegenstelling vrouwelijke CEO is in haar werk directief en privé een kinky onderdanig brok volgzaamheid, op de loer ligt. De kwaliteiten van de acteurs Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonia Banderas én de puike cameravoering dragen de film en weten het aanschouwen niet als corvee te doen overkomen. Groot bezwaar: humorloos.
Met de humor in Straatcoaches vs Aliens zit het goed. Politieagenten die zo nodig moeten tonen dat hun werk de real deal is in vergelijking met dat van straatcoaches en daar natuurlijk nauwelijks in slagen. (Wat is irl het verschil tussen een straatcoach en een BOA, eigenlijk?) En twee straatcoaches die - met behulp van andere personages - uiteindelijk de heldenrol zullen vervullen. Het absurdisme en de daarin wel degelijk verpakte serieuze maatschappelijke kritiek, die misschien geloofwaardige horror in de weg zouden kunnen staan, stoorden mij nergens. Hoogstens had het einde minder 'en ze leefden nog lang en gelukkig' kunnen zijn. Knap is wel dat het verhaal een paar maal goed richting het tegendeel lijkt aan te sturen. Ik vraag me af of ik een onbevredigender einde bevredigender zou hebben gevonden.
Een lovende recensie in de Volkskrant had me doen besluiten Straatcoaches vs Aliens te bezoeken. Dit dagblad beloonde de film met een waardering van vier van de vijf mogelijke sterren. In eerste instantie was ik dan ook verbaasd dat de honorering op International Movie Data Base slechts een 5,8 was. Misschien vindt dat zijn oorzaak in het erg Nederlands zijn van de film. Een buitenlandse beoordelaar die de typisch Nederlandse referenties mist én de film vooral uit horroroogpunt aanschouwt, zal met zijn meritescijfer onder de 6 blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten