Masters of Reality is een naam waarbij ik ten gevolge van mijn anti-autoritaire opvoeding en overmaat aan zelfbewustheid direct in de contramine schiet. Masters? Wie zijn ze dan? Me mijn achtergrond en ego realiserend probeer ik een stapje terug te doen qua vooringenomenheid om tot een realistische beoordeling te kunnen komen.
Bij het vooraf beluisteren van de muziek vraag ik me af waarom ik ertoe ben overgegaan een ticket voor het concert te kopen. Dit geluid bezit niet een zweem, maar te veel zwemen van metal. Ik check of de bijeenkomst al is uitverkocht. In dat geval bied ik mijn entreebewijs via Ticketswap te koop aan. Dan bespaar ik mij de treinrit naar en uit Nijmegen.
Ondanks de melding 'De Laatste Kaarten' op de site van Doornroosje wil het concert vooraf niet uitverkocht raken. Ik besluit tóch af te reizen, hoewel ik mij door bijwerkingen van mijn chemokuur niet fit voel. Me niet fit voelen is al enige maanden niet voldoende reden meer om thuis te blijven hangen. Misselijkheid, angst om onderweg in mijn broek te schijten of werkelijke diarree zouden dat kunnen zijn.
Op Utrecht Centraal overweeg ik toch direct de trein terug naar Rotterdam te pakken. Ik heb zojuist de mededeling gekregen dat de intercity mij niet verder zal vervoeren dan naar Arnhem. Wat zullen we nou weer krijgen? In gedachten zie ik me al een meier voor overnachting in een of ander fuckhotel uitgeven, zonder een minuut concert tot me te hebben gekregen. Ik besluit na wat innerlijk overleg en getalm toch de bewuste IC te nemen. Ik zal in de Gelrese hoofdstad wel zien of en hoe ik verder kom. Onderweg kom ik er reeds achter dat ik weer eens ten prooi ben geweest aan een van mijn sterkste karaktereigenschappen: mij druk maken om niks. Deze trein mag dan niet doorrijden naar Nijmegen; binnen een uur zijn er – slechts per trein, niet eens met andersoortig ov – minstens vier alternatieven.
Ik beland dan ook redelijk kort na het begin van het voorprogramma, Pete Skipper, in de grote zaal van Doornroosje. Skipper is een minstreel, een singer-songwriter. Dat biedt me mooi de gelegenheid hem zijn ding te laten doen, opnamen maken achterwege te laten en een goede plaats op het ruime balkon te zoeken. Die vind ik al vrij snel. Toch voel ik me niet erg op mijn gemak. Ik overweeg twee 5mg valium te droppen. Het idee dat ik zal worden overvallen door sufheid en juist dáár weer bloednerveus van raak, weerhoudt me ervan.
Frontman Chris Gross, die tijdens dit concert de hele tijd vooraan op het podium op een soort kantoorstoel zit, heeft in het verleden als producer met Queens of the Stone Age gewerkt. De muziek van Masters of Reality doet er dan ook regelmatig aan denken. En aan die van Kyuss, waar frontman van QotSA, Josh Homme, voorheen in speelde en die Goss ook produceerde. Zijn verblijf op het podium, sedentair op kantoormeubilair, is hem vergeven. Hij is inmiddels 66 jaar oud.
Hoewel ik dit keer niet over een setlist beschik, weet ik, eenmaal thuis, de titels van de tracks redelijk snel te achterhalen. Als bands bekend zijn, volstaat het soms een deel van de songtekst plus de naam van de groep te googlen. De zoekmachine leidt me vervolgens naar lyricswebsite Genius. En schoon is uw kunstgebit, waarmee ik bedoel dat ik op die wijze vlug achter de namen van diverse tracks kom. Een voordeel van dit optreden is dat het volume van zanger Chris Goss verhoudingsgewijs luid klinkt ten opzichte van de instrumenten. Zo kan ik makkelijk verstaan wat er wordt gezongen. Op Youtube levert het verongelijkt commentaar over de afstelling van het geluid in Doornroosje op. Mij komt het mooi uit.
