Het gitaarspel zit goed in elkaar, percussie deugt, de zangers vullen elkaar regelmatig uiterst netjes aan. Daar is weinig op aan te merken. Behalve dat de muziek van Dutch Criminal Record wat al te zeer naar mijn smaak binnen de lijntjes is gekleurd. Jongensmuziek volgens het boekje maakt dit kwintet uit Chichester, in het zuiden van Engeland. Vandaar waarschijnlijk dat er zich nogal wat jonge vrouwen – of zijn het werkelijk nog meisjes? – direct voor het podium tussen het publiek bevinden. Publiek dat op deze woensdagavond niet in groten getale is komen opdraven. Ik schat dat hoogstens een derde van de hoeveelheid toehoorders die voor een uitverkocht Rotown zouden hebben gezorgd zich nu daadwerkelijk in het etablissement bevindt.
Desalniettemin kwijt Dutch Criminal Record zich gedisciplineerd van zijn taak, zonder de indruk te wekken routinematig over te komen. Professionaliteit zou daaraan ten grondslag kunnen liggen. Dat de band professioneel is, hoeft geen verbazing te wekken. Hun eerste werk dateert van 2014, dus ze hebben ruim een decennium de tijd gehad zich het metier eigen te maken en ze zullen inmiddels niet meer schrikken van een zaal die wat minder is gevuld. Hun eerste album, Novium (een afgeleide van de Latijnse naam van Chichester, Noviomagus Reginorum), dateert overigens pas van zeer onlangs, in 2025. Een groot deel van de nummers die ze deze avond ten gehore brengen is afkomstig van deze langspeler.
Allemaal leuk en aardig. De vijf muzikanten brengen naar mijn zin werkelijk té veel liederen waarin de mannen met hoge stem zingen. Ik kan daar slecht tegen. Zou ik er behoefte aan hebben dan zou ik thuis via YouTube het oeuvre van de Wiener Sángerknaben afspelen. Zoals vrouwen zich verre moeten houden van het spelen van de edele voetbalsport – eigenlijk begrijp ik al niet wat ze bij die bezigheid in een stadion te zoeken hebben – moeten mannen zich bij alles wat naar rock riekt beperken tot de masculiene, minstens enigszins of, liever nog, echt zware stem. 'Zet in die bas,' luidt de vocalen aangaande mijn motto. Hoewel de bas niet tot een zeker metalgehalte verlaagd hoeft te worden.
De beste nummers van dit concert zijn “Painted Gold” en “Outside”, die weliswaar nog vele, softe kenmerken van Britpop hebben, maar prima te verteren zijn. Het zijn de eerste van hun tracks die op Bandcamp zijn terug te vinden, daterend uit 2014. De zang is bijna nergens aangezet of verkrampt. Slechts in “Painted in Gold” is heel even een eunuchesk 'whoohoohoo' te horen. De klanken van de beide liedjes zijn wat rauwer dan op later werk. De uitvoering, vooral die van 'Outside', heeft een aangenaam snel tempo. Een toekomstige terugkeer naar dit geluid zou ik een welkome stap richting mijn smaak vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten